"Ta wstrząsająca, tragiczna książka nosi jakże wymowny tytuł: „Wojna i dziecko". Połączono w tym tytule dwa przeciwstawne sobie pojęcia, dwa wyrazy, które powinny się nawzajem wykłuczać, nie mieć ze sobą nigdy nic wspólnego! Tak mogłoby się wydawać, tak być powinno. Ale, niestety, tak nie było, tak nie jest! Wojna i dziecko. Zestawienie tych słów oznacza największą tragedię, jaka może stać się udziałem, człowieka, udziałem matek i ojców, całych wreszcie społeczeństiv. Od zarania ludzkich dziejów kapitałem największym, skarbem najcenniejszym było dziecko, była młodzież, w której pokładano największe nadzieje, którą otaczano największą opieką i troską. Najbardziej szlachetnym i bezinteresownym uczuciem człowieka jest jego miłość do dziecka. Los każdego narodu zależy od, następnych pokoleń, one bowiem warunkują jego biologiczne istnienie, elementarną podstawę rozwoju. I właśnie w to, co najdroższe, najcenniejsze — w dziecko — uderzyło straszliwe ostrze minionej wojny, uderzył z całą swą nienawiścią i zbrodniczą mocą hitleryzm,. W niezmierzonym ogromie zbrodni popełnionych przez hitlerowskiego okupanta na naszym narodzie, w przerażającym rejestrze cierpienia, krwi i krzywdy zbrodnie faszyzmu dokonane na dzieciach są szczególnie ivstrząsające. W ludobójczych planach hitleryzmu sprawa biologicznego wyniszczenia młodzieży i dzieci potraktowana została jako zagadnienie o specjalnym znaczeniu i opracowana w najdrobniejszych szczegółach. Pozbawienie naszego narodu jego przyszłości — młodzieży — poprzez akcję eksterminacyjną wobec niej wymierzoną, pozbawienie jej elementarnych praw ludzkich, stworzenie niewolniczych warunkóio życia i pracy, pozbawienie możliwości nauki i wreszcie szeroko zakrojona, akcja germanizacyjna ~ oto były głóivne założenia, obłąkańczej, zbrodniczej polityki okupanta, wobec Polakóio. ¦Już od pierwszych dni okupacji rozpoczęła się przerażająca gehenna dzieci polskich, które, dzieliły okrutny los starszego pokolenia, los całego narodu..."[z przedmowy książki].